Wie is Stefanie Sewotaroeno?
Stefanie Sewotaroeno is een 25-jarige Surinaamse van Javaanse komaf, geboren in Paramaribo en opgegroeid op boitie Commewijne. “Ik houd onder andere van lezen en schrijven. Verder doe ik mijn best om een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij. In het verleden heb ik frequent meegedaan aan schrijfwedstrijden en in 2016 de Publieksprijs van WriteNow! gewonnen in Rotterdam, Nederland. Bij FHR School of Business heb ik vanaf oktober 2013 tot september 2017 Human Resource Management gestudeerd. De afgelopen elf maanden heb ik gewoond en gestudeerd in Yogyakarta, Indonesië.”
Wat is je passie en hoe heb je ervoor gezorgd dat je dromen werkelijkheid zijn geworden?
Waarschijnlijk heel cliché, maar mijn liefde voor schrijven en dichten is voortgekomen uit mijn liefde voor lezen. Verder is mijn liefde voor schrijven een goede uitlaatklep geweest voor de *hoest hoest* interessante tienerjaren alsook de sociale observaties die ik sindsdien heb gemaakt. Een plan had ik eigenlijk niet. Ik schreef in het begin gewoon voor het therapeutisch effect dat het op mij had. Ik denk dat ik meedeed aan mijn eerste schrijfwedstrijd, omdat ik een laptop wilde winnen. Ik won de eerste prijs niet, maar won een boekenbon en bleef gelukkig wel schrijven en meedoen aan wedstrijden. Het is misschien niet heel erg interessant om te horen, maar de (kleine) successen die ik met mijn schrijven heb geboekt, zijn puur gebeurd omdat ik heb geprobeerd.
Let’s talk about your accomplishments…wat heb je allemaal behaald met je passie voor schrijven?
Prestaties… Als wij praten over de positieve betekenis van prestaties, betekent dit woordje voor mij niks meer dan pogingen die gelukkig zijn gelukt. Ik zeg “gelukkig”, omdat ik genoeg keren bloed, zweet en tranen heb gestopt in projecten die helaas om wat voor reden dan ook niet de verwachte resultaten hebben opgeleverd, oftewel cru gezegd: projecten die hebben gefaald. Die komen niet in de krant, op de televisie of die deel ik niet (altijd) via mijn blog of social media. Maar ze zijn er. Ze zijn er en moeten er zijn om ons steeds te herinneren dat niet alles wat je probeert succesvol zal zijn. It keeps you humble. Desondanks is het belangrijk om steeds te proberen, zodat je dan in ieder geval weet wat (nog) niet voor jou bestemd is. The elimination tactic/process. Mijn passie voor schrijven heeft gelukkig wel mooie resultaten opgeleverd, boven verwachting zelfs. Als iemand mij tien jaren terug zou hebben gezegd dat ik door poëzie uiteindelijk Suriname zou mogen vertegenwoordigen bij evenementen in Cuba, Nederland, Turkije en Indonesië, dan had ik die persoon hoogstwaarschijnlijk niet geloofd. Het begint klein en groeit langzamerhand. Net een sneeuwbal, zoals een welbekende gezegde luidt: het sneeuwbaleffect. Via schrijfwedstrijden vergrootte ik mijn netwerk en kwam ik te weten over andere wedstrijden en werd ik steeds meer en meer in de gelegenheid gesteld om op verschillende manieren een bijdrage te leveren of mijzelf verder te ontwikkelen. Een aspect dat ik absoluut wil belichten, is dankbaarheid en zelfwaardering. Het is heel goed om dankbaar te zijn voor de kansen die je krijgt en het is absoluut op zijn plaats om deze dankbaarheid kenbaar te maken aan de relevante instanties. Maar vergeet nooit jezelf een schouderklopje te geven voor de uren en nogmaals uren die je hebt gestopt in jouw zelfontwikkeling zodat je gekwalificeerd wordt voor de kansen die op jouw pad komen. Dankbaarheid moet in dit geval nooit ten koste gaan van zelfwaardering.
Je hebt bijna één jaar in Indonesië gewoond. Hoe ben je daar terechtgekomen?
Ik ben vorig jaar in augustus vertrokken naar Indonesië en ben teruggekeerd in juli 2019. Ik ben naar Indonesië gegaan met een taal- en cultuurbeurs van de Indonesische overheid. Deze beurs heet de Darmasiswa Scholarship en houdt in dat mensen over de gehele wereld zich kunnen opgeven om 10-12 maanden lang (of kort) bij een universiteit (naar keuze) in Indonesië de Indonesische taal en cultuur te leren. Visakosten, inschrijfgeld, collegegeld worden gedekt en je krijgt een maandelijks stipendium voor huur, eten en andere kosten. Het ticket naar Indonesië moet wel zelf worden bekostigd. Ik heb besloten om mij voor deze beurs op te geven, simpelweg omdat ik mijn horizon wilde verbreden. Dat zou weliswaar overal op de wereld hebben gekund (zolang ik maar een beurs had!), maar Indonesië is voor mij extra aantrekkelijk geweest vanwege de geschiedenis van de Javaanse contractarbeiders waar mijn overgrootouders deel van zijn geweest.
Hoe heeft je studie bij FHR bijgedragen aan je ervaring in Indonesië?
Vanuit een HRM-perspectief heeft deze periode mij in de gelegenheid gesteld om mijn HRM- kennis toe te passen zoals bijvoorbeeld Cross Cultural Management. Vanuit een cultureel perspectief kon ik mij verdiepen in mijn Javaanse roots. Verder was het ook een hele nieuwe ervaring en uitdaging om in mijn eentje te wonen en een nieuwe taal te leren. Ondanks ik vrij (Surinaams-)Javaans ben opgegroeid was het een hele uitdaging om te wennen aan het leven in Yogyakarta (Jogja), Indonesië. Het was een ware cultuurshock.
Ten slotte: wat zou je nog willen meegeven aan de huidige studenten?
Wees niet zo gefocust op 1 doel dat je geen ruimte laat voor andere mogelijkheden, zoals paarden in een wedstrijd met oogkleppen op. Jij bent geen paard en het leven is geen wedstrijd. Explore your options, have a plan B, C, S, Y, Z zodat je niet vastzit of een mental breakdown krijgt wanneer plan #1 niet succesvol is.
Verder: be happy in a healthy way, be independent, be responsible. Ken je rechten, maak aanspraak op deze rechten, maar vergeet jouw plichten niet. After all, what is independence without integrity?
